ostatnio znalazłem fajnie napisane pare słów, wieć sobie to wklejam żebyście sobie poczytali, albo i nie
wszystko jest z tej stronki : http://www.the-rock.prv.pl/

Drużyna patrolowa składała się w teorii z sześciu ludzi: szperacza (senior point man), dowódcy (team leader), jego zastępcy (assistant team leader), dwóch radiooperatorów (junior i senior RTO) oraz młodszego szperacza (junior point man), który zazwyczaj zamykał kolumnę. Jednak w warunkach bojowych, kiedy straty w boju, urlopy, kontuzje oraz powroty do Stanów po zakończeniu roku służby w Wietnamie przetrzebiały aktywny personel jednostki, żołnierze często zmuszeni byli wykonywać patrole w drużynach pięcio- a nawet czteroosobowych

Najczęstszą bronią zwiadowców były karabinek M16 oraz jego skrócona wersja, XM177E1. Nierzadko żołnierze podbudowywali siłę ognia patrolu biorąc dodatkowo oprócz karabinów także granatnik M79. Kilka patrolów włączało do swojego arsenału także karabin maszynowy M60, jednak była to broń uważana za zbyt ciężką dla drużyn zwiadu. Karabin M14, chociaż wycofany z jednostek liniowych, także znalazł się na wyposażeniu żołnierzy zwiadu. Oprócz użycia w roli snajperskiej jako XM21, był stosowany również jako swego rodzaju broń psychologiczna z powodu swego odgłosu strzału łudząco podobnego do  M60. Nierzadko na uzbrojeniu drużyny była także broń wroga – karabin AK47 oraz jego czechosłowacki odpowiednik, karabin Vzor 58 (do 1967 roku udokumentowano zdobycie dwóch sztuk tej broni; jedna z nich używana była podczas misji przez legendarnego w 173 Brygadzie dowódcę patrolu, sierżanta Patricka Tadinę).

Oprócz broni palnej patrole przenosiły również spore ilości materiałów wybuchowych w postaci min przeciwpiechotnych Claymore oraz szerokiego asortymentu granatów odłamkowych. W użyciu były również granaty zapalające: termitowe (TH) oraz z białym fosforem (WP). Każda drużyna zabierała również pokaźny zapas kolorowych granatów dymnych przeznaczonych do oznaczania swojej pozycji podczas ekstrakcji oraz stawiania zasłony dymnej. Używano również gazu łzawiącego, który miał na celu opóźnić pościg wroga w wypadku wykrycia patrolu

W latach 1967-68 umundurowanie wciąż składało się głównie z lokalnie szytych i prywatnie pozyskiwanych mundurów w kamuflażu tiger stripe. W 1968 roku do służby powoli wchodziła wczesna wersja munduru w kamuflażu ERDL uszyta z popelinowego materiału, jednak docierała do jednostek zwiadu jeszcze w niewielkich ilościach. Najpopularniejszym nakryciem głowy były kapelusze w kamuflażu tiger stripe, jednak ponieważ były to zakupy indywidualne, model oraz sam wzór różnił się w zależności od osobistych upodobań pojedynczych żołnierzy. Używano również najróżniejszych wzorów beretów, czapek, bandan wykonanych z trójkątnych chust opatrunkowych oraz wydawanych żołnierzom liniowym popelinowych, zielonych kapeluszy boonie

Oporządzenie składało się z ogólnodostępnego amerykańskiego systemu M56 skonfigurowanego zgodnie z osobistymi preferencjami żołnierzy. Często używano pokrowców na manierki w roli uniwersalnych ładownic zdolnych pomieścić 6 magazynków do karabinka M16, 4 do karabinu M14, kilkanaście pocisków do granatnika M79, granaty, taśmę rozsypną do karabinu M60 lub kilkadziesiąt naboi do strzelby. Do przenoszenia amunicji używano także bandolierów na magazynki do M16 oraz toreb na miny Claymore, które mimo jednorazowego przeznaczenia charakteryzowały się solidną konstrukcją i dużą pojemnością. Krytyczna dla operacji woda przenoszona była w jednokwartowych manierkach. Większe i wygodniejsze dwukwartowe manierki i pokrowce na nie były w tym czasie testowane w niewielkich ilościach a szerzej dostępne stały się dopiero w 1969 roku. Racje żywnościowe i część zapasów amunicji pakowana była do plecaków: lekkich na aluminiowej ramie, które były w użyciu również w liniowej piechocie oraz tubylczych (CIDG) i zdobycznych przeciwnika.

W odróżnieniu od zwykłych jednostek piechoty, zwiadowcy mogli pozwolić sobie na dowolność w doborze i konfiguracji swojego wyposażenia. Stąd w jednostce zobaczyć można było wiele nieortodoksyjnych pomysłów wykorzystania sprzętu, jak również używania zdobycznego wyposażenia wroga